Het afgelegen Qikiqtaruk (Herschel-eiland) voor de Canadese Yukon-kust ervaart snel landverlies als gevolg van de klimaatverandering, waardoor inheemse gemeenschappen en wetenschappers gedwongen worden om met eigen ogen de confrontatie aan te gaan met een instortend ecosysteem. Guardian-verslaggever Leyland Cecco bezocht onlangs het eiland en zag hoe delen van het land letterlijk in de zee verdwijnen.
De omvang van de ineenstorting
Cecco beschrijft hoe hij getuige was geweest van brokken aarde die in de oceaan terechtkwamen, een dramatische visuele indicator van de escalerende crisis. Dit is geen verre toekomstscenario; het gebeurt nu. De permafrost van het eiland ontdooit in een alarmerend tempo, waardoor de kustlijn wordt gedestabiliseerd en de erosie wordt versneld.
Inheemse kennis en wetenschappelijke studie
De situatie is niet alleen een milieuramp; het is een culturele kwestie. Qikiqtaruk heeft een diepe historische en spirituele betekenis voor de lokale Inuit-gemeenschappen. Er worden inspanningen geleverd om de geschiedenis van het eiland te behouden – archeologische vindplaatsen, mondelinge tradities en culturele artefacten – voordat ze voor altijd verloren gaan.
Tegelijkertijd racen wetenschappers tegen de klok om inzicht te krijgen in de snelheid van erosie en de bredere implicaties ervan voor andere Arctische gemeenschappen. Het eiland fungeert als een microkosmos van wat er in de hele regio gebeurt: snelle, onomkeerbare veranderingen, veroorzaakt door de opwarming van de aarde.
Wat dit betekent
Het lot van Qikiqtaruk is een grimmige voorproef van waar veel Arctische gemeenschappen mee te maken krijgen. Door de steeds snellere dooi van de permafrost komen enorme hoeveelheden methaan vrij – een krachtig broeikasgas – dat de klimaatverandering verder aanwakkert in een gevaarlijke feedbackloop.
“De snelheid van de veranderingen is het meest schokkend”, meldde Cecco. “Het gaat niet geleidelijk; het gebeurt in realtime, waarbij zichtbaar land voor je ogen verdwijnt.”
De ineenstorting van Qikiqtaruk onderstreept de urgentie van klimaatactie en de noodzaak om te luisteren naar degenen die het meest direct door de crisis worden getroffen. Zonder drastische emissiereducties zullen nog meer Arctische landschappen verdwijnen, samen met de culturen en ecosystemen die ze ondersteunen.
