De meeste hondenrassen hebben een aanzienlijke voorouders van wolven, zo blijkt uit nieuw onderzoek

Een uitgebreide genetische analyse bevestigt dat meer dan twee derde van de moderne hondenrassen een waarneembare voorouders van wolven behoudt, wat eerdere aannames over de domesticatie van honden ter discussie stelt en een diepere, recentere verbinding tussen honden en hun wilde verwanten aan het licht brengt dan eerder werd aangenomen. De studie, gepubliceerd in de Proceedings of the National Academy of Sciences, combineerde oude en moderne genomische gegevens van bijna 2.700 hondachtigen om wijdverspreide historische genenstromen bloot te leggen.

Onverwachte persistentie van Wolf-DNA

Tientallen jaren lang geloofden wetenschappers dat domesticatie de genomen van honden en wolven scherp scheidde, waarbij hybridisatie zelden plaatsvond nadat honden ongeveer 20.000 jaar geleden van grijze wolven afweken. Onderzoekers van het American Museum of Natural History, het Smithsonian en UC Davis ontdekten echter dat 64,1% van de moderne hondenrassen een afstamming van wolven vertonen in hun kern-DNA, als gevolg van vermenging die heeft plaatsgevonden in de afgelopen 1000 generaties. Dit betekent dat wolvengenen veel vaker voorkomen bij gedomesticeerde honden dan eerder werd aangenomen.

Elke vrij rondlopende hond (dorpshond) die in het onderzoek werd geanalyseerd, had ook een waarneembare voorouders van wolven, wat het idee versterkte dat zelfs honden met een minder gestructureerde fokgeschiedenis sporen van hun wilde oorsprong hebben behouden.

Rasspecifieke variaties

De omvang van de voorouders van wolven varieert aanzienlijk tussen rassen. Tsjechoslowaakse en Saarlooswolfhonden, opzettelijk gefokt met wolven, hebben de hoogste niveaus (23-40%). Onder de raszuivere dieren vertoonde de Grote Anglo-Franse driekleurige hond het meest verrassende resultaat, met een afstamming van 4,7-5,7%, gezien zijn algemene status in het moderne Frankrijk. De Shiloh-herder vertoonde ook opmerkelijke wolvengenetica (2,7%), een gevolg van het doelbewust fokken met wolfshonden om de gezondheid en het temperament te verbeteren.

Omgekeerd zijn rassen als de Napolitaanse mastiff, bullmastiff en St. Bernard vertoonde geen waarneembare voorouders van wolven, wat de selectieve druk benadrukt die verschillende afstammingslijnen heeft gevormd.

Evolutionaire voordelen en gedragskenmerken

Het voortbestaan van wolvengenen suggereert dat ze adaptieve voordelen voor honden blijven bieden. Onderzoekers vonden een verrijkte voorouders van wolven in reukreceptorgenen bij dorpshonden, wat waarschijnlijk helpt bij het opruimen van menselijke voedselverspilling. Tibetaanse mastiffs dragen een gen van Tibetaanse wolven dat hen helpt te overleven op grote hoogte met een laag zuurstofniveau.

De studie onderzocht ook de correlaties tussen de afkomst van wolven en gerapporteerde persoonlijkheidskenmerken. Honden met een hogere voorouders van wolven werden vaker beschreven als verdacht, onafhankelijk, loyaal en territoriaal, terwijl honden met een lagere afkomst doorgaans werden bestempeld als vriendelijk, enthousiast om te behagen en gemakkelijk te trainen. De onderzoekers waarschuwen dat deze descriptoren subjectief zijn, maar ze wijzen op de mogelijkheid dat bepaalde gedragskenmerken in verband kunnen worden gebracht met de genetica van behouden wolven.

Een nieuw begrip van de evolutie van honden

De bevindingen geven een nieuwe vorm aan ons begrip van de evolutie van honden door aan te tonen dat DNA van wolven niet alleen wordt getolereerd, maar ook actief wordt gehandhaafd in het genoom van honden. Dit impliceert dat honden blijven profiteren van de genetische bijdragen van wolven, zelfs na domesticatie. Zoals Dr. Logan Kistler zei: “Honden hebben allerlei evolutionaire problemen moeten oplossen… en het lijkt erop dat ze wolvengenen gebruiken als onderdeel van een gereedschapskist om hun evolutionaire succesverhaal voort te zetten.”

De implicaties van het onderzoek reiken verder dan de genetica; het stelt lang gekoesterde aannames over de scheiding tussen honden en wolven ter discussie en opent nieuwe wegen voor onderzoek naar het gedrag, de aanpassing en de complexe geschiedenis van domesticatie van honden.