Kompleksowa analiza genetyczna potwierdza, że ponad dwie trzecie współczesnych ras psów zachowało możliwe do wykrycia wilcze pochodzenie, co podważa wcześniejsze założenia na temat udomowienia psów i ujawnia głębszy, nowszy związek między psami a ich dzikimi przodkami, niż wcześniej sądzono. W badaniu opublikowanym w czasopiśmie Proceedings of the National Academy of Sciences połączono starożytne i współczesne dane genomiczne prawie 2700 psowatych, aby ujawnić powszechny historyczny przepływ genów.
Nieoczekiwany opór wilczego DNA
Przez dziesięciolecia naukowcy uważali, że udomowienie gwałtownie oddzieliło genomy psów i wilków, a hybrydyzacja występowała rzadko po oddzieleniu się psów od szarych wilków około 20 000 lat temu. Jednak naukowcy z Amerykańskiego Muzeum Historii Naturalnej, Smithsonian Institution i Uniwersytetu Kalifornijskiego w Davis odkryli, że 64,1% współczesnych ras psów wykazuje w swoim jądrowym DNA wilcze pochodzenie, co jest wynikiem krzyżowania, które miało miejsce w ciągu ostatnich 1000 pokoleń. Oznacza to, że geny wilka występują znacznie częściej u psów domowych, niż wcześniej sądzono.
Każdy wolno żyjący pies (kundel) analizowany w badaniu miał również wykrywalne wilcze pochodzenie, co potwierdza pogląd, że nawet psy o mniej ustrukturyzowanym pochodzeniu zachowały ślady swojego dzikiego pochodzenia.
Różnice między rasami
Stopień pochodzenia wilka różni się znacznie w zależności od rasy. Wilczaki czechosłowackie i saalskie, hodowane specjalnie z wilkami, mają najwyższy poziom (23–40%). Wśród psów rasowych najbardziej zaskakujący wynik uzyskał Wielki Anglo-Francuski Tricolor Hound, z 4,7–5,7% pochodzenia wilczego, biorąc pod uwagę jego powszechność we współczesnej Francji. Shiloh-Shepard również wykazywał zauważalną genetykę wilka (2,7%), która jest wynikiem celowego krzyżowania z psami-wilkami w celu poprawy zdrowia i temperamentu.
Natomiast rasy takie jak mastif neapolitański, bullmastiff i st. Bernard nie wykazał żadnego wykrywalnego wilczego pochodzenia, co podkreśla presję selekcyjną, która ukształtowała różne linie rodowe.
Ewolucyjne zalety i cechy behawioralne
Trwałość genów wilka sugeruje, że nadal zapewniają one psom korzyści adaptacyjne. Naukowcy odkryli wzbogacone pochodzenie wilka w genach receptorów węchowych u swobodnie wędrujących psów, co prawdopodobnie pomaga im w zbieraniu resztek ludzkiego pożywienia. Mastify tybetańskie niosą gen wilków tybetańskich, który pomaga im przetrwać na dużych wysokościach przy niskim poziomie tlenu.
W badaniu zbadano także korelacje między pochodzeniem wilka a zgłaszanymi cechami osobowości. Psy o wyższym wilczym pochodzeniu były częściej opisywane jako podejrzane, niezależne, lojalne i terytorialne, podczas gdy psy o niższym wilczym pochodzeniu były zazwyczaj opisywane jako przyjazne, chętne do zadowolenia i łatwe do wyszkolenia. Naukowcy ostrzegają, że te opisy są subiektywne, ale wskazują na możliwość, że pewne cechy behawioralne mogą być powiązane z zachowaną genetyką wilka.
Nowe spojrzenie na ewolucję psów
Wyniki zmieniają nasze rozumienie ewolucji psów, pokazując, że DNA wilka jest nie tylko przenoszone, ale aktywnie utrzymywane w genomach psów. Oznacza to, że psy nadal czerpały korzyści z wkładu genetycznego wilków nawet po udomowieniu. Jak stwierdził dr Logan Kistler: „Psy musiały rozwiązać najróżniejsze problemy ewolucyjne… i wydaje się, że wykorzystują geny wilka jako część swojego zestawu narzędzi, aby kontynuować swoją ewolucyjną historię sukcesu”.
Implikacje badania wykraczają poza genetykę; podważa od dawna przyjęte założenia dotyczące podziału na psy i wilki i otwiera nowe możliwości badania psiego zachowania, adaptacji i złożonej historii udomowienia.
